آیت الله العظمی محمدحسن هرسینى کرمانشاهى از علماء اعلام و فقهاء کرام معاصر کرمانشاه مى‏باشند. در سال 1315 ق در یک فرسخى هرسین متولد شده و از روز نخست طالب دین و دیانت و علم و شرافت بوده و در خانواده متدین و متعصب و میهمان دوستى تربیت گردیده و خود از کوچکى مقدس و متقى و از هر صغیره و حتى مکروهات فرار و اجتناب نموده به طورى که اهالى محل ایشان عقاید عجیبى در استجابت دعا و تقواى ایشان داشته‏اند وى در سن 17 سالگى در زمان ریاست مرحوم آیت‏اللَّه العظمى میرزا محمدتقى شیرازى به سامرا مشرف و اشتغال به تحصیل ورزیده و پس از انتقال (معظم له) به کربلا ایشان هم عزیمت به کربلا و مورد نظر و مهر مرحوم میرزا قرار گرفته و بواسطه احتیاط از وجوهات کمتر مصرف و غالباً با صوم و صلوة استیجارى اعاشه مى‏نمود تا پس از فوت و رحلت میرزاء به نجف اشرف و از محضر مرحومین آیتین اصفهانى و نائینى و نیز مرحوم آقا ضیاءالدین عراقى استفاده نموده و در سال 1342 ق به ایران مراجعت و در هرسین و کرمانشاه به تبلیغات و خدمات دینى پرداخته و جمعى از علات و علویون آنجا را هدایت و ارشاد و هم مدتى با بهائى‏هاى نراق مبارزه و بعضى از آنها را از انحراف و ارتداد به راه مستقیم در آورده و در سال 1347 قمرى به قم مشرف و از محضر مرحوم آیت‏اللَّه حایرى و آیت‏اللَّه حجت و آقاى خونسارى و آقاى صدر و بعد آیت‏اللَّه العظمى بروجردى استفاده نموده و پس از آن به کرمانشاه مراجعت و در مسجد جامعه کرمانشاه تا حال تحریر اشتغال به اقامه جماعت و ترویج دین و ارشاد و هدایت مردم دارد. خاطره عجیب معظم له از مرحوم آیت‏اللَّه اصفهانى آیت‏اللَّه العظمى حاج شیخ محمدعلى اراکى فرمودند آقاى هرسینى گفتند پس از فوت مرحوم آیت‏اللَّه آقا میرزا محمدتقى شیرازى وضع معیشت بر من استوار شد و چند روزى گرسنه و در مضیقه سخت قرار گرفتم پس به نجف مشرف و در حرم صورت به ضریح مطهر علوى گذارده و اظهار حاجت نمودم. پس از حرم بیرون و در صحن شریف شخصى آمد و مبلغى داد و مدتى گذران کردم و چون تمام شد باز به حضرت امیر (ع) عرض کردم و در صحن شخصى وجهى داد که چند روز مرا کفایت کرد و در بار سوم همین طور تا در مرتبه چهارم که دیگر پولى براى مخارج خود نداشتم مشرف شده و عرض مطلب کردم و چون آمدم از حرم بیرون روم دیدم مرحوم آیت‏اللَّه العظمى اصفهانى که در پشت سر مطهر نشسته تا مرا دید صدا زد خدمتشان رفتم فرمود شیخ محمدحسن هر وقت بى‏پول شدى و مخارجت تمام شد لازم نیست به حضرت امیر علیه‏السلام عرض کنى بیا به من بگو و تأکید کرد و من تعجب کردم که ایشان از کجا متوجه شده که حاجت من چیست. پس از حرم بیرون رفتم و روز بعد حسب‏التأکید ایشان درب منزل آن مرحوم رفتم که اوائل ریاست ایشان بود تا در زدم خود ایشان آمد و درب را باز کرد و فرمود هان بى‏پول شده‏اى بیا داخل و در اندرون منزل رفت و مدت یک ساعت طول کشید که من از آمدن پشیمان و خواستم بروم که دیدم آمد در حالى که غبارآلود است و اول عذرخواهى بسیار نمود و دامن خود را گشود و مبلغ زیادى از دراهم و پولهاى عراقى جلوى من ریخت (که مدتها مرا اداره و تأمین نمود). و فرمود از اینکه دیر کردم مرا ببخش زیرا رفتم دخل و قلک بچه‏هایم را خالى کردم و براى شما آوردم که ضرورت داشت. (نگارنده گوید: بقول آیت‏اللَّه اراکى معلوم مى‏شود که مرحوم سید غیر از پول یومیه بچه‏ها و نوه‏هاى خود پول دیگرى نداشته چون اوائل ریاست و مرجعیت ایشان بوده)